Ποιες θα ήμασταν άραγε, αν ήμασταν χαρακτήρες του Σαίξπηρ;

Νομίζω πως όλοι κάποια στιγμή έχουμε αναρωτηθεί με ποιον χαρακτήρα από τα αγαπημένα μας βιβλία θα ταίριαζαν οι προσωπικότητές μας. Έτσι κι εμείς οι τρεις, ένα μεσημέρι, σε ένα τσιπουράδικο στην Κέρκυρα, κάτσαμε πάνω από πατάτες τηγανητές, τυροκαυτερή και ουζάκια (γιατί ξέρουμε να καλοπερνάμε) και αρχίσαμε να ψάχνουμε ποιος γυναικείος χαρακτήρας από τα έργα του Σαίξπηρ θα μπορούσαμε να είμαστε. Αποφάσισα και γω λοιπόν, να γράψω ακριβώς αυτό για τη δική σας και δική μας καλοπέραση και ευχαρίστηση, φίλοι αναγνώστες.

Γενικά αν το καλοσκεφτείς, για να έχουν μείνει έτσι διαχρονικά τα έργα του, ο Σαίξπηρ ήξερε τι έκανε! Πρώτον, ήξερε να γράφει ιστορίες, με τις οποίες όλοι μας, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο καταφέρνουμε να βρούμε κοινά σημεία. Και δεύτερον, και ίσως πιο σημαντικό στη δική μας περίπτωση, ήξερε να γράφει χαρακτήρες οι οποίοι πάντα έχουν και καλά και άσχημα, δεν τα παρατάνε στα δύσκολα, ή και να τα παρατήσουν πολλές φορές θα ξανασταθούν στα πόδια τους (εκτός ίσως από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα που spoiler alert! πέθαναν και οι δύο, από δική τους βλακεία έχω να πω εγώ) και τέλος πάντων ήξερε να μας παρουσιάζει χαρακτήρες με τους οποίους μπορούμε να ταυτιστούμε είτε λόγω εμπειριών είτε λόγω προσωπικότητας.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας και ας πάρουμε πρώτη τη Χρυσάνθη. Γενικά, η Χρυσάνθη ήταν αυτή που με δυσκόλεψε λιγότερο γιατί ορισμένα πράγματα μου ήταν τόσο ξεκάθαρα που το ποια είναι από τα έργα του μεγάλου Άγγλου φίλου μας ήταν ξεκάθαρο! Και αυτή είναι η μία και μοναδική Λαίδη Μάκβεθ! Και όποιος τολμήσει να διαφωνήσει ας γνωρίσει πρώτα τη Χρυσάνθη και μετά θα έχει να κάνει με τη Βάσια και εμένα. Συγγνώμη αγαπητοί μου, παραφέρθηκα. Όταν λέω ότι η Χρυσάνθη είναι η Λαίδη Μάκβεθ, δεν εννοώ ότι είναι απλά μία χειριστική και ύπουλη γυναίκα! Όχι. Αυτό είναι και το πρόβλημα με τους «αντι-ήρωες», ότι οι περισσότεροι από εμάς μένουμε στην επιφάνεια και στην πρώτη εικόνα. Η μαγεία με τους χαρακτήρες του Σαίξπηρ είναι, ότι έχουν βάθος, ότι κάθε φορά που θα διαβάσεις ένα μονόλογο, θα ανακαλύψεις 15000 καινούργια πράγματα. Με μια πρώτη εικόνα, ναι η Λαίδη Μάκβεθ, είναι απλά η σύζυγος του πρωταγωνιστή, που καταστρέφει τον άντρα της επειδή θέλει να τον δει στην εξουσία, μέσα από τον έλεγχο που του ασκεί και την ικανότητά της να μηχανορραφεί. Αλλά, η γυναίκα αυτή έχει πολλά περισσότερα να μας δώσει. Είναι δυναμική, είναι έξυπνη, είναι όμορφη, νέα και ύπουλη. Στην ουσία είναι από τις πρώτες παρουσιάσεις μιας δυναμικής γυναίκας στο νεότερο Ευρωπαϊκό θέατρο, δεν θα αναφέρω βέβαια χαρακτήρες αρχαίας τραγωδίας όπως η Μήδεια ή η Αντιγόνη γιατί θα ξημερώσουμε. Αν το καλοσκεφτείς, ειδικά με τις καταστάσεις του Αγγλικού μεσαίωνα και πριν τη βασιλεία της Ελισσάβετ της 1ης , δεν υπήρχαν παρουσιάσεις δυναμικών γυναικών. Ειδικότερα στα κατώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Αλλά παραφέρομαι πάλι. Η Λαίδη, που λέτε ξέρει ακριβώς τις δυνάμεις και τις αδυναμίες, τόσο τις δικές της όσο και όλων των υπόλοιπων. Ξέρει ας πούμε ότι ο Μάκβεθ, χωρίς τη βοήθειά της δεν πρόκειται να βρει τη δύναμη να ανέβει στην εξουσία. Και έτσι κάνει τα πάντα για να τον πείσει και να του δείξει ότι ακόμα και αν αυτά που πρέπει να κάνει δεν συνάδουν με το νόμο πρέπει να γίνουν. Διώχνει από πάνω της το συναίσθημα και καταφέρνει να γίνει ψυχρή και λογική χωρίς να χάσει της πίστη της σε κάτι το ανώτερο. Ακριβώς έτσι και η Χρυσάνθη, είναι μία τρομερά δυναμική γυναίκα, που ξέρει τι θέλει, ξέρει πως θα το πετύχει και αν έχει να κάνει με τη δουλειά της ή με τους αγαπημένους της δεν την ενδιαφέρει αν θα πατήσει επί πτωμάτων (όχι κυριολεκτικά) για να το καταφέρει. Η ενσυναίσθηση που έχει τόσο η μία όσο και η άλλη, η ικανότητά τους να μην αναλώνονται στα συναισθήματά τους αν έχουν ένα στόχο, η αντίληψη για τις αδυναμίες και τις δυνάμεις των ανθρώπων γύρω τους, αλλά και τις δικές τους. είναι αυτό που τις κάνει να σου μείνουν αξέχαστες και πάντα με μια δόση νοσταλγίας, φόβου και δέους για το δυναμισμό τους.

Και πάμε στη Βάσια. Όσοι από εμάς έχουν την τύχη να της ξέρουν και να λένε ότι είναι φίλοι της, ξέρουν ότι πάντα θα έχουν τρία μέτρα με νεύρα πάντα κοντά τους ότι κι αν συμβεί. Η Βάσια ήταν αυτή που με παίδεψε περισσότερο για βρω το χαρακτήρα της. Αλλά τελικά την κατάφερα. Μετά από πολλή σκέψη, η Βάσια είναι η Δυσδαιμόνα, από το θεατρικό έργο Οθέλλος. Η Δυσδαιμόνα είναι πνευματώδης, έξυπνη, όμορφη και ανεξάρτητη. Πάει κόντρα στη θέληση του πατέρα της να παντρευτεί κάποιον πλούσιο Βενετσιάνο και παντρεύεται τον Οθέλλο. Είναι από τους πιο ειλικρινείς και ευθείς χαρακτήρες του έργου, ειδικότερα σε ότι αφορά τα συναισθήματά της. Για τη Δυσδαιμόνα, ο Οθέλλος είναι αυτός που θα την τραβήξει σε μια περιπετειώδη σπείρα, με σκαμπανεβάσματα και ιλιγγιώδη ταχύτητα. Θα τη συνεπάρει το γεγονός ότι είναι ορφανός και πληγωμένος. Ο γάμος της με τον Οθέλλο είναι και η πηγή της ευτυχίας της. Για αυτό το λόγο το βρίσκει και αβάσταχτο όταν μέσα από τα λόγια του Ιάγου, ο Οθέλλος στρέφεται εναντίον της μοναδικής συμμάχου του. Μένει μουδιασμένη, ψυχρή και θλιμμένη, μέχρι να καταλάβει ότι ο άντρα που έχει ερωτευτεί, συνωμοτεί για να τη σκοτώσει. Τότε είναι που σηκώνει ανάστημα και εγωισμό και υπερασπίζεται την αθωότητά της. Με την προοπτική του να σταματήσει να την αγαπάει, υπερασπίζεται τις πράξεις του ακόμα κι όταν αυτός δεν μπορεί να δει το πιο φανερό. Ότι η Δυσδαιμόνα, έχει πάρει την απόφαση να τον αγαπάει ότι κι αν συμβεί με όλο της το είναι. Έτσι και η Βάσια. Αν την αγαπήσεις, θα στα δώσει όλα. Ότι έχει και δεν έχει. Και όχι. Η Βάσια δεν εξαρτάται από τους έρωτές της. Αλλά έχει τόσο πολλά να δώσει και να πει, ακριβώς όπως και η Δυσδαιμόνα, που όταν κάποιος της δώσει την ευκαιρία αλλά και τον τρόπο για να εκφράσει αυτά που νοιώθει, δεν θα τον αφήσει να φύγει παρά τις δυσκολίες. Θα σηκώσουν τον εγωισμό τους και θα δείξουν ότι δεν είναι κοριτσάκια που δεν ξέρουν τι θέλουν, αλλά γυναίκες με γνώσεις κα πάθος για τη ζωή και τους ανθρώπους. Αυτό εξάλλου είναι και το πιο σημαντικό. Το γεγονός πως μέσα από τις γνώσεις, τις εμπειρίες, τα θέλω, τα πρέπει κι τους ανθρώπους τους αυτές οι γυναίκες είναι που θα πιάσουν τη ζωή από τα μαλλιά και θα της δείξουν πως το κουμάντο το κάνουν και αυτοί που νοιώθουν τα συναισθήματά τους, όποια κι αν είναι αυτά, μέχρι το μεδούλι.

Και πάμε στο πιο δύσκολο κομμάτι από όλα. Το δικό μου. Και αυτό γιατί είναι περίεργο να καταγράφεις στοιχεία του εαυτού σου για να τα διαβάσουν οι άλλοι. Αλλά αρκετά με τις εισαγωγές. Εγώ που λέτε, θεωρώ πως είμαι η Οφηλία. Ναι αυτή από τον Άμλετ. Ναι. Αυτή που αυτοκτόνησε στο τέλος. Και πριν αρχίσετε να λέτε ότι είμαι από αυτές τις τύπισσες που κλαίνε μέρα νύχτα επειδή δεν έχουν σχέση ή αυτός που τους αρέσει δεν τους δίνει σημασία, αφήστε με να σας εξηγήσω. Η Οφηλία, μεγάλωσε στην αυλή του βασιλιά και πατέρα του Άμλετ, λόγω του πατέρα της του Πολώνιου. Η ίδια η βασίλισσα Γερτρούδη τη διάλεξε για να είναι μία από τις κυρίες των τιμών της. Ήξερε να διαβάζει, πράγμα που για γυναίκα εκείνη την εποχή ήταν πρακτικά ανήκουστο και είχε τρομερή αντίληψη των πραγμάτων και των ανθρώπων. Αγαπούσε τη φύση και προτιμούσε να βρίσκεται στα δάση παρά στο παλάτι. Ήταν έξυπνη, όμορφη, ετοιμόλογη και πεισματάρα. Και ναι, την συνεπήρε ο έρωτάς της για τον Άμλετ. Αλλά ποιος από εμάς μπορεί να πει ότι δεν το έχει πάθει αυτό; Έμαθε να ακολουθεί την καρδιά της, ακόμα και όταν αυτό πήγαινε κόντρα τόσο στην εξουσία του πατέρα της σε αυτήν όσο και του βασιλιά. Και αυτό ήταν που τη διέλυσε. Το γεγονός ότι με τον τρόπο της προσπάθησε να έχει τους πάντες ευχαριστημένους, ακόμα κι αν η ίδια δεν μπορούσε να έχει αυτό που ήθελε. Η Οφηλία, λίγο πριν αυτοκτονήσει, τρελαίνεται, όχι από την απόρριψη του Άμλετ, αλλά επειδή παρά τις προσπάθειες της δεν κατάφερε να πετύχει τους στόχους της. Ο τελευταίος μονόλογός της είναι και ο πιο ενδιαφέρων από όλους. Πηγαίνοντας στην αίθουσα του θρόνου δίνει από ένα φυτό στους βασικούς χαρακτήρες του έργου εξηγώντας τους και τη σημασία του. Άρα για ακόμα μία φορά μέσα στην υποτιθέμενη τρέλα της, η Οφηλία απέδειξε ότι ήξερε πολύ καλά τους ανθρώπους γύρω της, τους χαρακτήρες και τα θέλω τους παρ’ όλο που αποφάσισε να τα αγνοήσει. Έτσι και εγώ, αυτό προσπαθώ να κάνω, να έχω τους πάντες ευχαριστημένους, πολλές φορές βάζοντας ίσως τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα. Ναι με έχουν συνεπάρει έρωτες σε βαθμό του να μην υπολογίζω τίποτα και ξέρω ότι αν θελήσω κάτι θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να το κερδίσω. Όπως επίσης ξέρω τις γνώσεις μου για τους ανθρώπους, τους χαρακτήρες τους και το τι θέλουν από μένα. Αλλά σαν καλή Οφηλία και γω, πολλές φορές επιλέγω να τις αγνοήσω. Ίσως αν έγραφε κάποιος άλλος το κομμάτι μου να μπορούσε να σας πει περισσότερα, αλλά θα συμβιβαστείτε και με αυτό.

Έτσι που λέτε φίλοι bookworms, μια Οφηλία, μια Δυσδαιμόνα και μια Λαίδη Μάκβεθ είμαστε εμείς οι τρεις που σας κρατάμε συντροφιά με τα κείμενά μας και τις φωτογραφίες μας. Αλλά όχι μόνο. Ο κάθε άνθρωπος έχει πολλά περισσότερα να δώσει να δείξει και να κάνει από έναν χαρακτήρα στο αγαπημένο του βιβλίο ή θεατρικό έργο στη δική μας περίπτωση. Βέβαια για να ταυτιστείτε και εσείς όσο ταυτιστήκαμε εμείς με αυτούς τους χαρακτήρες, πρέπει να έχετε μια τόοοοοση δα μικρούλα δόση παράνοιας. Ελπίζω να μη σας κούρασα και να περάσατε όμορφα.

Αναστασία 9/10/2019