Μια διαφορετική ιστορία για την φαντασία και τη συγγραφή

Που λέτε φίλοι μου bookworms όταν ήμουν ακόμα μικρούλα, τριών ή τεσσάρων, δεν είμαι σίγουρη, ξεκινήσαμε με τον μπαμπά μου να φτιάχνουμε ιστορίες στην επιστροφή από τον παιδικό σταθμό μέχρι το σπίτι μας. Θυμάμαι να λέμε τη μία ιστορία μετά την άλλη, για τον ανάποδο άνθρωπο, για τον άνθρωπο που έτρωγε μόνο φράουλες και βέβαια για τα περιστέρια που έτρωγαν μόνο κοτόπουλο. Δεν τα κάνατε και εσείς αυτά; Εμείς πάντως το λατρεύαμε αυτό. Κάπως έτσι λοιπόν και με την καθημερινή ανάγνωση παραμυθιών, η φαντασία μου ξεκίνησε να καλπάζει και να τρέχει σε άλλους κόσμους. Όπως γίνεται και με κάθε παιδί άλλωστε. Εκτός από αυτά που μεγαλώνουν και γίνονται serial killers. Αλλά αυτό θα το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά. Δυστυχώς, αυτές τις ιστορίες δε τις γράψαμε ποτέ, αλλά τις θυμόμαστε ακόμα. Κρίμα βέβαια, γιατί ο ανάποδος άνθρωπος είχε γίνει ολόκληρο μυθιστόρημα. Τέλος πάντων, παραφέρομαι.

Μεγάλωσα που λέτε και πήγα στο γυμνάσιο και εκεί ήταν που έγραψα και το πρώτο μου ποίημα. Ήταν θυμάμαι για μια εργασία για το μάθημα της λογοτεχνίας και τότε ήμουν τρομερά περήφανη. Τώρα πια θεωρώ πως έχω γράψει πολύ καλύτερα. Αλλά από εκείνο το πρώτο ποίημα κατάλαβα πως η ζωή μου είχε αλλάξει. Έμαθα πως πολλές φορές είμαι καλύτερη στο γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Το να παίρνεις τις χιλιάδες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό σου και να τις μεταφέρεις στο χαρτί, έχει μια μαγεία διαφορετική από τις άλλες. Λίγο νοσταλγική, λίγο θλιμμένη και πάντα πολύχρωμη. Κάποια στιγμή, γύρω στα 17 μου μάλλον, ήταν που ξέθαψα από τη βιβλιοθήκη των γονιών μου, το «Γράμματα σε έναν νέο ποιητή» του Ρίλκε. Διαβάζοντάς το κατάλαβα γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Γιατί κάθε τι που μου συμβαίνει, είτε είναι απλό είτε είναι το πιο περίπλοκο πράγμα στον κόσμο, θα το αλλάξω, το κόψω και θα το ράψω στα μέτρα μου για να το διαβάσω εγώ. Ναι. Κυρίως εγώ. Όχι πως δεν δίνω και σε άλλους αυτά που γράφω για να τα διαβάσουν, αλλά είναι σαν να τους αφήνω να ταξιδέψουν στο μυαλό μου και αυτό μπορεί να σας ακούγεται παράξενο αλλά εγώ έτσι το νοιώθω.

Δεν μπορώ να πω πως είμαι συγγραφέας, ποιήτρια, ή κάτι άλλο παρεμφερές. Μπορεί η Βάσια με τη Χρυσάνθη να διαφωνήσουν αλλά τι να κάνουμε τώρα; Αυτό που μου αναγνωρίζω, είναι ότι λατρεύω να λέω ιστορίες. Να ταξιδεύω μέσα στους κόσμους που φτιάχνουν αυτά που γράφω και να χάνομαι άλλες φορές χαρούμενη και άλλες φορές νευριασμένη και θλιμμένη με το πόσο ξεροκέφαλοι είναι οι χαρακτήρες μου. Ειδικά στα παραμύθια. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πείσμα ενός χαρακτήρα, να κάνει αυτό που θέλει αυτός και όχι αυτό που θες εσύ. Σας μπέρδεψα ε; Είμαι σίγουρη. Αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι αφήνοντας ελεύθερη τη φαντασία μας, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε καταπληκτικά πράγματα. Και να κάποια από αυτά είναι και τα βιβλία, τα ποιήματα και τα παραμύθια. Εξάλλου, ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς ένα βιβλίο και μια ζεστή κούπα καφέ;

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από εκείνη τη μέρα που ξέθαψα τα γράμματα του Ρίλκε και ακόμα δεν έχω καταφέρει να σταματήσω να γράφω. Να γράφω για τη ζωή, για τις σκιές, για τα πιο απλά πράγματα, που αν τους φερθείς σωστά γίνονται και τα πιο όμορφα και μαγικά. Μέσα σε δύο τετράδια, γεμάτα κείμενα και ποιήματα, έχω αφηγηθεί ότι μου έχει συμβεί και ότι θα ήθελα να μου συμβεί. Όλοι μας έχουμε τους εθισμούς μας. Στο ποτό, στο τσιγάρο… Εγώ έχω εθιστεί με τη μαγεία που δημιουργεί ο γραπτός λόγος. Με αυτό το καταπληκτικό πράγμα που λέγεται φαντασία και καλπάζει χωρίς να σου ζητήσει την άδεια και χωρίς να μπορείς να της βάλεις χαλινάρι. Όχι πως δεν μου αρέσει το ποτό και το τσιγάρο, μη γελιέστε. Έτσι κι αλλιώς τι είναι η ζωή μας; Ένα παραμύθι που μας ζητάει να το διηγηθούμε. Εγώ τους τρόπους μου τους έχω βρει. Εσείς;

Αναστασία 6/11/2019